Hoe bevalt dat als verloskundige?

“Hoe was het als verloskundige om zelf te bevallen?” Deze vraag werd mij meerdere keren gesteld na de geboorte van Lotte. Een goede vraag. Eentje die ik niet 1, 2 ,3 wist te beantwoorden. Ik had immers geen ervaring met bevallen voordat ik verloskundige werd, dus ik wist ook niet hoe het was om te bevallen zonder die kennis en ervaring. Wat ik wel ontdekte? Dat in het moment blijven echt de sleutel tot succes bleek, dat mijn vriend de beste support was die ik me maar kon wensen, dat ik de luxe had dat ik een vroedvrouw had die mij mijn eigen ding liet doen, hoe waardevol het was dat ik mijn eigen houding kon bepalen en dat ik persdrang echt totaal onderschat had qua intensiteit. En, dat ik de geboorte van Lotte één van de mooiste ervaringen in mijn leven vond.

Met +25 graden in bed met een warme kruik

Zondagavond begon ik meer last te krijgen van harde buiken. Ik was 39 weken zwanger. In het begin van de zwangerschap was ik er van overtuigd dat ik vast tot 42 weken rond zou lopen, misschien nog wel langer. Als ze dan eerder zou komen, zou dat een mooie verrassing zijn. Maar rond 38 weken werd het wat zwaarder, mijn baarmoeder trok wat vaker samen en ik weet nog dat ik tegen mijn moeder zei: “Ik denk niet dat ik haar tot 42 weken binnen houdt.”

Ik besloot in bad te gaan. Na een tijdje merkte ik dat er regelmaat in kwam, iedere 5-6 minuten, maar nog kort. Voorwerk. Dankbaarheid voelde ik, maar ook twijfel. Zou ze dan nu al komen? Een paar minuten later kreeg ik een appje van een lieve vrouw waar ik in de vrouwencirkel eerder in mijn zwangerschap een mooie verbinding mee had. “Lieverd, ik moest aan je denken en ik voel dat ik je mag laten weten dat je erop mag vertrouwen.” Zo bijzonder! Ik deelde met haar wat er aan de hand was, heel fijn om die bevestiging te voelen. Ik besloot niets tegen Ferry, mijn vriend te zeggen, zodat hij in ieder geval rustig kon gaan slapen.

Het was +25 graden buiten, maar ik lag met een warme kruik tegen mijn rug in bed. Af en aan kwamen de contracties en toen viel ik in slaap.

Om 3.00u werd ik wakker, mijn buik was heerlijk rustig en ons kleine meisje bewoog lekker in het rond. Okee, geen geboorte vannacht.

’s Ochtends was alles weer rustig. Heel soms nog een contractie. Ik benoemde naar mijn baarmoeder dat ik zo blij was met haar, hoe ze mijn kindje liet groeien en dat ik erop vertrouwde dat ze precies wist waar ze mee bezig was. Dat ik begreep dat ze zich aan het voorbereiden was op de grote dag. Dankbaarheid overspoelde me voor de heerlijke zwangerschap die ik had gehad en dat kleine geluk in mijn buik. Ik genoot er volop van om zwanger te zijn en was er nog lang niet klaar mee!

Het idee dat ik kon gaan bevallen, kwam niet in mij op.

We reden naar mijn schoonouders om onze oudste dochter (niet mijn biologische kindje) op te halen. Het was 2e Pinksterdag en zij was 2 nachtjes gaan logeren, zodat wij nog even een weekend hadden met zijn tweetjes. Op de terugweg stopten we bij een tuincentrum om te lunchen en waar Laura nog lekker kon spelen (Intratuin Duiven, aanrader!). Mijn buik voelde wel anders, meer gespannen, wat strakker, spande vaker aan, maar er zat totaal geen regelmaat meer in. Het idee dat ik wel eens kon gaan bevallen, kwam niet in mij op.

’s Avonds besloten we samen een filmpje te kijken. Ik zat op de aerobicbal (zo’n skippybal zonder hengsels), omdat ik op de bank niet echt lekker meer zat. We hadden het er samen over dat het praktisch gezien wel fijn zou zijn, als ze nog een week zou blijven zitten. Daar dacht Lotte anders over! Even later voelde ik een harde knap in mijn onderbuik. Huh? Waren dat mijn vliezen? Nee, ik heb vast iets verrekt. Maar nog geen 2 seconden later voelde ik het vruchtwater stromen, warm helder vruchtwater. Helder vruchtwater, daar was de eerste observatie als verloskundige. Lachend pakte Ferry een stapel handdoeken. Lotte doet nu al wat ze zelf wil!

“Mam, ik wil dat je komt.”

Mijn moeder zou komen als oppas voor de oudste, maar zij moet 1,5 uur rijden. Mijn buik begon meer samen te trekken, ook intenser, maar nog steeds onregelmatig. Van binnen voelde ik heel sterk dat ze moest komen, maar mijn hoofd kwam er tussen en dacht: “Maar wat als ze “voor niks” komt. Dit kan prima nog wel een paar dagen duren.” Ik besloot haar te bellen en te overleggen, we besloten dat ik het zou aankijken. Een half uurtje later belde ik haar terug. “Mam, ik wil dat je komt.”

Ik ging naar boven om iets anders aan te trekken en om de ziekenhuistas compleet te maken. Ferry kreeg de instructie om het geboorteplan nog te printen, 2x graag. Als verloskundige snapte ik er nooit iets van, als ziekenhuistassen nog compleet gemaakt moesten worden tijdens de geboorte. En nu stond ik hier zelf nog instructies uit te delen.

Eenmaal boven ging het opeens rap. De weeën kwamen iedere 2 minuten en ik moest mijn aandacht er bij houden om ze op te vangen. Okee, dit is serieus. De hele zwangerschap of ja, eigenlijk al vanaf de opleiding tot verloskundige, had ik uitgekeken naar het moment waarop ik zelf mocht bevallen. De magie waarbij alles samen komt, waarbij mijn lichaam het overneemt en een kindje op de wereld zet. Ik had er ook het volste vertrouwen in dat het goed zou gaan, dat ik goed zou kunnen baren. Had ik het me dan toch te romantisch voorgesteld? Ik schoot even in mijn hoofd en benoemde naar Fer, dat ik het wel pittig zou vinden als ik dit 24 uur zou moeten volhouden, deze intense contracties en dat iedere 2 minuten. Hij herinnerde me er fijn aan wat ik zelf altijd tegen cursisten zeg; 1 wee per keer. Deze wee moet je opvangen, wat hierna nog allemaal komt, zie je dan wel. Daar hoef je nu helemaal niets mee. Oh ja, terug in het moment. Focus op mijn ademhaling en wiebelen.

Nooit geweten dat persdrang voelt als obstipatie 2.0

Tussendoor ontspannen werd lastiger, dus Ferry liet het bad vol lopen met heerlijk warm water. Ook toen kwam de mind zich er mee bemoeien. “Als ik nu al in bad ga, heb ik er straks toch niks meer aan als het echt nodig is?” “Volgens mij heb je het nu nodig, dus stap er maar lekker in.” Heerlijk zo’n man.

Hij had gelijk, wat een verademing dat warm water! Ik kon tussen de weeën door echt heerlijk ontspannen, dit was fijn. Dat was om 22:30. Ik wisselde wat houdingen af. Een paar dikke badhanddoeken op de bodem van het bad zorgden ervoor dat ik comfortabel op handen en knieën kon zitten.

Om 23:00 hoorde ik mezelf grommen, een oergeluid diep vanuit mijn buik. Inmiddels zat ik op mijn hurken in het bad. Ik keek naar beneden en zag mijn buik samentrekken. Oergeluid en een zichtbaar samentrekkende buik die ik niet te kan tegenhouden (reflectoire persdrang). Hier kwam de verloskundige in mij weer naar boven. “Fer, ik heb persdrang.” Wederom sprong mijn mind er tussen. “Of ik ga vet snel of ik ben de sjaak, want dan ligt ze niet goed en heb ik persdrang en pas 3 cm ontsluiting of zo.” Gelukkig kwam daar weer een wee die me volledig in het moment trok. Ferry belde de vroedvrouw met de mededeling dat ik aan het baren was en persdrang had. Ze kwam eraan.

Ik ging uit bad om naar het toilet te kunnen. Nooit geweten dat persdrang voelt als mega mega mega obstipatie. Als verloskundige refereerde ik wel aan het gevoel dat je naar de wc moet, maar dit is echt obstipatie 2.0: Wat een druk! Ik raak er een beetje van in paniek, want ik kan zo zittend de wee niet opvangen, het steekt ook heel erg en ik weet niet hoe ik verder moet. Intuïtief voel ik bij mezelf inwendig (jep, verloskundig moment nr. 3) en ik voel haar hoofdje! Okeeeee, dit brengt rust. Dit is dus persdrang, er zit geen keutel dwars, dit is haar hoofdje wat zo duwt, ik kan dit. Niet veel later komt de vroedvrouw binnen. Ze geeft me een knuffel, maar ik voel dat ik niet aangeraakt wil worden. “Ik vind je heel lief, maar doe maar even niet.”

Ik volg mijn lijf, adem zolang dat fijn is en als ik voel dat mijn buik duwt, laat ik het gebeuren. Vol interesse en nieuwsgierigheid voel ik wat er in mijn lijf gebeurd. Hoeveel kracht, hoe intens, hoe sterk, maar ook hoe intens die druk wordt. Ik hou mezelf voor dat mijn lijf exact weet wat het aan het doen is, maar er glippen ook gedachtes tussendoor dat dit toch wel erg intens is. Gaat er niks kapot?!

In het bad zit niet meer fijn en ik kom er naast zitten. Op handen en knieën wederom, ik probeer nog een kussen tussen mijn knieën, wat echt mega oncomfortabel zit, en besluit weer in bad te gaan. Op mijn zij is het fijn. Inmiddels is ook mijn moeder gearriveerd. Zij is beneden aan de keukentafel gaan zitten met haar boek. Het klopt niet om haar de hele tijd erbij te hebben, maar ik wil haar wel graag even zien. De vroedvrouw gaat haar halen. Mijn moeder komt, geeft me een kus en een aai over mijn bol en gaat weer naar beneden. Vol rust en vertrouwen dat ik het kan en dat geeft mij weer extra rust. Ook de kraamverzorgster is er inmiddels, ook zij wacht beneden.

In het begin kon ik persdrang toelaten, maar was ik vooral onder de indruk van de heftigheid en zat ik nog “hoog”. Ik maakte veel geluid (ongelofelijk dat Laura overal doorheen sliep) en kon het toelaten, maar probeerde nog te bedenken hoe ik dat moest doen. Super spannend om dat oergevoel echt helemaal vrij uit te laten gaan. Op de momenten dat ik het pittig vond, hielp het me om “jaaaaa” te zeggen en “oooopen.”

Op een gegeven moment vroeg ik Ferry en de vroedvouw om me alleen te laten. Super spannend vond ik dat, wat zouden ze daar wel niet van denken? Het voelde asociaal om te vragen. Maar nadat ik 3 weeën dat gevoel had, wist ik dat ik er spijt van zou krijgen als ik mijn gevoel niet zou volgen. Voor hen was het uiteraard geen probleem om even op de gang te wachten en  in dat moment klikte er zo’n mooi besef in. Ik voelde zo goed dat mijn lijf wist wat het aan het doen was en dat ik alleen maar hoefde adem te halen. Ik hoefde niet te bedenken wat ik moest doen, loslaten en volgen. Magisch wat er toen gebeurde. Ik kwam in een flow terecht. Ik wist dat dit vast de endorfines (ook wel gelukshormonen genoemd) waren die door mijn bloed stroomden, een soort “high” werd ik er van. Tussen de weeën door kon ik echt genieten en zei ik zelfs: “Fer, ik ben hier echt heel goed in he?” Haha. Natuurlijk vroeg ik me wel eens af hoe lang het nog zou duren, maar niet omdat ik het niet meer volhield. Het hielp me zo goed om keer op keer in het moment te blijven.

Na bijna 2 uur persen, voelde ik dat ik wilde staan en sprong op. Toen werd haar hoofdje geboren. Ferry hield zijn handen bij haar hoofdje, hij zou haar aanpakken. De wee was voorbij en we wachtten op de volgende. In de tussentijd ging ik op 1 knie in bad zitten en bij de volgende wee werd ze geboren. Liefdevol werd ze door Ferry onder water begeleid, door de vroedvrouw uit de wirwar van navelstreng gehaald en samen tilden we haar omhoog uit het water. Daar was ze dan! Ze moest even bijkomen en ik zag dat ze tijd nodig had om te landen, te beseffen dat ze er was. Ik voelde haar hartslag sterk kloppen in de navelstreng en blies haar zachtjes in haar gezicht. “Lieverd, je bent er.”

Wil jij ook vol vertrouwen bevallen? In de cursus Zelfverzekerd Zwanger leer ik je hoe!

Lees hier verder over de geboorte van de placenta en de eerste keer aanleggen