De geboorte van de placenta

,

Lotte lag op mijn borst. Haar oogjes open. Nadat ze een tijdje rustig om zich heen had gekeken, liet ze goed van zich horen. Haar hartslag was duidelijk voelbaar in de navelstreng die nog steeds was verbonden met de placenta. Magisch om het leven er zo doorheen te voelen bewegen.

De vroedvrouw riep mijn moeder al snel naar boven. Ik voelde me overrompeld, had eigenlijk wel even alleen met Ferry en Lotte willen zijn. Maar ik zei niks. Overweldigd door het feit dat ik zojuist een kindje op de wereld had gezet. Niet veel later werd ook Laura wakker.
“Oma, ik hoor ergens een baby huilen.” “Dat klopt, zei mijn moeder, dat is je zusje.” “Dat kan niet,” riep ze verbaasd uit! Vol verwondering en ontzag stond ze naast het bad, haar zusje te bekijken. “Wat is ze klein!”

In de tussentijd kleurde het water aardig rood. Het viel de vroedvrouw, de kraamzorg en mij tegelijkertijd op. “Voel eens even naar je baarmoederstand,” vroeg de kraamzorg me. “2 vingers onder mijn navel, knoepert hard,” gaf ik als verslag. Dat was geruststellend. Het bloedverlies stopte en ik genoot van een heerlijk koud glas sap en wat dadels.

Kunst en vliegwerk na een badbevalling

Na een tijdje begonnen we het fris te krijgen en ik besloot uit bad te komen. Omdat de placenta nog niet was geboren, stapte ik uit bad met Lotte nog via de navelstreng aan mij verbonden. Ondersteund door Ferry en de vroedvrouw. Beetje kunst en vliegwerk is het wel, zo’n badbevalling. Maar hee, ik had net een kind gebaard, nu kon ik alles aan!

Eenmaal op bed wilde de vroedvrouw graag aan mijn baarmoeder voelen en voelen of de placenta al los lag. Dat was voor mij akkoord. Het leek erop dat hij los lag, maar werd niet geboren. Dit was ruim een uur na de geboorte van Lotte. In de tussentijd keek ze ook of er nog iets gehecht moest worden, maar op een paar schaafwondjes na (die overigens de eerste dagen echt serieus brandden als ik plaste) had ik het er zonder scheuren vanaf gebracht.

Ik merkte dat het om mij heen te druk was. Mijn moeder, de kraamverzorgster en Laura gingen naar beneden. We probeerden Lotte aan de borst te leggen, maar dat wilde nog niet echt lukken. Het bloedverlies was nagenoeg gestopt toen ik uit bad kwam en mijn baarmoeder was hard. Een indicatie dat ze zich goed samentrok en er geen reden was om te vermoeden dat er iets niet goed was.

“Of ze er een smoothie van moest maken,” vroeg ze heel lief.

De vroedvrouw noemde: “Nou moet hij er wel een keertje uit hoor.” Ergens begreep ik het wel, bijna 1,5 uur na de geboorte. Volgens het protocol had ik al lang medicatie toegediend “moeten” krijgen en had ik met de ambulance al naar het ziekenhuis “gemoeten.” Dankbaar voor deze fijne, holistische vroedvrouw die met ons mee ging in onze wensen en met vertrouwen en realisme de situatie inschatte. Maar tegelijkertijd voelde ik me opgejaagd. Ik had geen naweeën, voelde niks in mijn buik. Waar moest ik dan op meeduwen?

De navelstreng was wit en leeg en we besloten dat Ferry hem door zou knippen. Zo kon Lotte heerlijk huid op huid bij hem op zijn borst liggen. Zo had ik wat meer bewegingsvrijheid en kon ik gebruik maken van de zwaartekracht. Ik probeerde eerst staand naast het bed of de placenta wilde komen, maar dat werkte niet. Uiteindelijk perste ik op handen en knieën ik de placenta eruit. Het voelde geforceerd. Maar goed, die was eruit.

Of ze er een smoothie van moest maken, vroeg de vroedvrouw heel lief. Maar dat leek me niks. Ze nam bloed af om een tinctuur te maken en deed de placenta in een plastic zak in de vriezer. Zo hadden we alle tijd om later te voelen wat we er mee wilde doen.

De eerste keer aanhappen

We aten beschuit met muisjes en na veel geklungel en gedoe hapte Lotte voor het eerst aan! Dat was ook een bijzondere gewaarwording. Zo klein als ze was, zo’n kracht dat ze had. Ik kolfde wat druppels op een lepeltje en gaven dit nog extra aan haar, omdat ze nog niet heel denderend wilde drinken. Arme mupke was in amper 4 uurtjes tijd door mijn baringskanaal gedenderd. Kon haar geen ongelijk geven.

Na de eerste controles en het wegen, kreeg ze haar rompertje aan. En een wollen voetenzakje, op aanraden van onze wijze vroedvrouw. Een uitkomst kan ik je zeggen! Geen gepriegel met kleine voetjes of broekjes die te strak zaten; lekker vrij met de knietjes omhoog in de warme, zachte voetenzak. Ik was bijna jaloers.

De vroedvrouw en kraamverzorgster trokken rond half 3 de deur achter zich dicht. Mijn moeder kroop in het logeerbed en ook Laura ging weer slapen, nadat we plechtig hadden beloofd dat ze niet naar school hoefde de dag erna.

En wij, wij gingen onze eerste nacht in als kersverse ouders van Lotte.

ps. Lees hier hoe de geboorte van Lotte ging.

ps. 2 Lees hier wat we uiteindelijk hebben gedaan met de placenta.

Hoe bevalt dat als verloskundige?

“Hoe was het als verloskundige om zelf te bevallen?” Deze vraag werd mij meerdere keren gesteld na de geboorte van Lotte. Een goede vraag. Eentje die ik niet 1, 2 ,3 wist te beantwoorden. Ik had immers geen ervaring met bevallen voordat ik verloskundige werd, dus ik wist ook niet hoe het was om te bevallen zonder die kennis en ervaring. Wat ik wel ontdekte? Dat in het moment blijven echt de sleutel tot succes bleek, dat mijn vriend de beste support was die ik me maar kon wensen, dat ik de luxe had dat ik een vroedvrouw had die mij mijn eigen ding liet doen, hoe waardevol het was dat ik mijn eigen houding kon bepalen en dat ik persdrang echt totaal onderschat had qua intensiteit. En, dat ik de geboorte van Lotte één van de mooiste ervaringen in mijn leven vond.

Met +25 graden in bed met een warme kruik

Zondagavond begon ik meer last te krijgen van harde buiken. Ik was 39 weken zwanger. In het begin van de zwangerschap was ik er van overtuigd dat ik vast tot 42 weken rond zou lopen, misschien nog wel langer. Als ze dan eerder zou komen, zou dat een mooie verrassing zijn. Maar rond 38 weken werd het wat zwaarder, mijn baarmoeder trok wat vaker samen en ik weet nog dat ik tegen mijn moeder zei: “Ik denk niet dat ik haar tot 42 weken binnen houdt.”

Ik besloot in bad te gaan. Na een tijdje merkte ik dat er regelmaat in kwam, iedere 5-6 minuten, maar nog kort. Voorwerk. Dankbaarheid voelde ik, maar ook twijfel. Zou ze dan nu al komen? Een paar minuten later kreeg ik een appje van een lieve vrouw waar ik in de vrouwencirkel eerder in mijn zwangerschap een mooie verbinding mee had. “Lieverd, ik moest aan je denken en ik voel dat ik je mag laten weten dat je erop mag vertrouwen.” Zo bijzonder! Ik deelde met haar wat er aan de hand was, heel fijn om die bevestiging te voelen. Ik besloot niets tegen Ferry, mijn vriend te zeggen, zodat hij in ieder geval rustig kon gaan slapen.

Het was +25 graden buiten, maar ik lag met een warme kruik tegen mijn rug in bed. Af en aan kwamen de contracties en toen viel ik in slaap.

Om 3.00u werd ik wakker, mijn buik was heerlijk rustig en ons kleine meisje bewoog lekker in het rond. Okee, geen geboorte vannacht.

’s Ochtends was alles weer rustig. Heel soms nog een contractie. Ik benoemde naar mijn baarmoeder dat ik zo blij was met haar, hoe ze mijn kindje liet groeien en dat ik erop vertrouwde dat ze precies wist waar ze mee bezig was. Dat ik begreep dat ze zich aan het voorbereiden was op de grote dag. Dankbaarheid overspoelde me voor de heerlijke zwangerschap die ik had gehad en dat kleine geluk in mijn buik. Ik genoot er volop van om zwanger te zijn en was er nog lang niet klaar mee!

Het idee dat ik kon gaan bevallen, kwam niet in mij op.

We reden naar mijn schoonouders om onze oudste dochter (niet mijn biologische kindje) op te halen. Het was 2e Pinksterdag en zij was 2 nachtjes gaan logeren, zodat wij nog even een weekend hadden met zijn tweetjes. Op de terugweg stopten we bij een tuincentrum om te lunchen en waar Laura nog lekker kon spelen (Intratuin Duiven, aanrader!). Mijn buik voelde wel anders, meer gespannen, wat strakker, spande vaker aan, maar er zat totaal geen regelmaat meer in. Het idee dat ik wel eens kon gaan bevallen, kwam niet in mij op.

’s Avonds besloten we samen een filmpje te kijken. Ik zat op de aerobicbal (zo’n skippybal zonder hengsels), omdat ik op de bank niet echt lekker meer zat. We hadden het er samen over dat het praktisch gezien wel fijn zou zijn, als ze nog een week zou blijven zitten. Daar dacht Lotte anders over! Even later voelde ik een harde knap in mijn onderbuik. Huh? Waren dat mijn vliezen? Nee, ik heb vast iets verrekt. Maar nog geen 2 seconden later voelde ik het vruchtwater stromen, warm helder vruchtwater. Helder vruchtwater, daar was de eerste observatie als verloskundige. Lachend pakte Ferry een stapel handdoeken. Lotte doet nu al wat ze zelf wil!

“Mam, ik wil dat je komt.”

Mijn moeder zou komen als oppas voor de oudste, maar zij moet 1,5 uur rijden. Mijn buik begon meer samen te trekken, ook intenser, maar nog steeds onregelmatig. Van binnen voelde ik heel sterk dat ze moest komen, maar mijn hoofd kwam er tussen en dacht: “Maar wat als ze “voor niks” komt. Dit kan prima nog wel een paar dagen duren.” Ik besloot haar te bellen en te overleggen, we besloten dat ik het zou aankijken. Een half uurtje later belde ik haar terug. “Mam, ik wil dat je komt.”

Ik ging naar boven om iets anders aan te trekken en om de ziekenhuistas compleet te maken. Ferry kreeg de instructie om het geboorteplan nog te printen, 2x graag. Als verloskundige snapte ik er nooit iets van, als ziekenhuistassen nog compleet gemaakt moesten worden tijdens de geboorte. En nu stond ik hier zelf nog instructies uit te delen.

Eenmaal boven ging het opeens rap. De weeën kwamen iedere 2 minuten en ik moest mijn aandacht er bij houden om ze op te vangen. Okee, dit is serieus. De hele zwangerschap of ja, eigenlijk al vanaf de opleiding tot verloskundige, had ik uitgekeken naar het moment waarop ik zelf mocht bevallen. De magie waarbij alles samen komt, waarbij mijn lichaam het overneemt en een kindje op de wereld zet. Ik had er ook het volste vertrouwen in dat het goed zou gaan, dat ik goed zou kunnen baren. Had ik het me dan toch te romantisch voorgesteld? Ik schoot even in mijn hoofd en benoemde naar Fer, dat ik het wel pittig zou vinden als ik dit 24 uur zou moeten volhouden, deze intense contracties en dat iedere 2 minuten. Hij herinnerde me er fijn aan wat ik zelf altijd tegen cursisten zeg; 1 wee per keer. Deze wee moet je opvangen, wat hierna nog allemaal komt, zie je dan wel. Daar hoef je nu helemaal niets mee. Oh ja, terug in het moment. Focus op mijn ademhaling en wiebelen.

Nooit geweten dat persdrang voelt als obstipatie 2.0

Tussendoor ontspannen werd lastiger, dus Ferry liet het bad vol lopen met heerlijk warm water. Ook toen kwam de mind zich er mee bemoeien. “Als ik nu al in bad ga, heb ik er straks toch niks meer aan als het echt nodig is?” “Volgens mij heb je het nu nodig, dus stap er maar lekker in.” Heerlijk zo’n man.

Hij had gelijk, wat een verademing dat warm water! Ik kon tussen de weeën door echt heerlijk ontspannen, dit was fijn. Dat was om 22:30. Ik wisselde wat houdingen af. Een paar dikke badhanddoeken op de bodem van het bad zorgden ervoor dat ik comfortabel op handen en knieën kon zitten.

Om 23:00 hoorde ik mezelf grommen, een oergeluid diep vanuit mijn buik. Inmiddels zat ik op mijn hurken in het bad. Ik keek naar beneden en zag mijn buik samentrekken. Oergeluid en een zichtbaar samentrekkende buik die ik niet te kan tegenhouden (reflectoire persdrang). Hier kwam de verloskundige in mij weer naar boven. “Fer, ik heb persdrang.” Wederom sprong mijn mind er tussen. “Of ik ga vet snel of ik ben de sjaak, want dan ligt ze niet goed en heb ik persdrang en pas 3 cm ontsluiting of zo.” Gelukkig kwam daar weer een wee die me volledig in het moment trok. Ferry belde de vroedvrouw met de mededeling dat ik aan het baren was en persdrang had. Ze kwam eraan.

Ik ging uit bad om naar het toilet te kunnen. Nooit geweten dat persdrang voelt als mega mega mega obstipatie. Als verloskundige refereerde ik wel aan het gevoel dat je naar de wc moet, maar dit is echt obstipatie 2.0: Wat een druk! Ik raak er een beetje van in paniek, want ik kan zo zittend de wee niet opvangen, het steekt ook heel erg en ik weet niet hoe ik verder moet. Intuïtief voel ik bij mezelf inwendig (jep, verloskundig moment nr. 3) en ik voel haar hoofdje! Okeeeee, dit brengt rust. Dit is dus persdrang, er zit geen keutel dwars, dit is haar hoofdje wat zo duwt, ik kan dit. Niet veel later komt de vroedvrouw binnen. Ze geeft me een knuffel, maar ik voel dat ik niet aangeraakt wil worden. “Ik vind je heel lief, maar doe maar even niet.”

Ik volg mijn lijf, adem zolang dat fijn is en als ik voel dat mijn buik duwt, laat ik het gebeuren. Vol interesse en nieuwsgierigheid voel ik wat er in mijn lijf gebeurd. Hoeveel kracht, hoe intens, hoe sterk, maar ook hoe intens die druk wordt. Ik hou mezelf voor dat mijn lijf exact weet wat het aan het doen is, maar er glippen ook gedachtes tussendoor dat dit toch wel erg intens is. Gaat er niks kapot?!

In het bad zit niet meer fijn en ik kom er naast zitten. Op handen en knieën wederom, ik probeer nog een kussen tussen mijn knieën, wat echt mega oncomfortabel zit, en besluit weer in bad te gaan. Op mijn zij is het fijn. Inmiddels is ook mijn moeder gearriveerd. Zij is beneden aan de keukentafel gaan zitten met haar boek. Het klopt niet om haar de hele tijd erbij te hebben, maar ik wil haar wel graag even zien. De vroedvrouw gaat haar halen. Mijn moeder komt, geeft me een kus en een aai over mijn bol en gaat weer naar beneden. Vol rust en vertrouwen dat ik het kan en dat geeft mij weer extra rust. Ook de kraamverzorgster is er inmiddels, ook zij wacht beneden.

In het begin kon ik persdrang toelaten, maar was ik vooral onder de indruk van de heftigheid en zat ik nog “hoog”. Ik maakte veel geluid (ongelofelijk dat Laura overal doorheen sliep) en kon het toelaten, maar probeerde nog te bedenken hoe ik dat moest doen. Super spannend om dat oergevoel echt helemaal vrij uit te laten gaan. Op de momenten dat ik het pittig vond, hielp het me om “jaaaaa” te zeggen en “oooopen.”

Op een gegeven moment vroeg ik Ferry en de vroedvouw om me alleen te laten. Super spannend vond ik dat, wat zouden ze daar wel niet van denken? Het voelde asociaal om te vragen. Maar nadat ik 3 weeën dat gevoel had, wist ik dat ik er spijt van zou krijgen als ik mijn gevoel niet zou volgen. Voor hen was het uiteraard geen probleem om even op de gang te wachten en  in dat moment klikte er zo’n mooi besef in. Ik voelde zo goed dat mijn lijf wist wat het aan het doen was en dat ik alleen maar hoefde adem te halen. Ik hoefde niet te bedenken wat ik moest doen, loslaten en volgen. Magisch wat er toen gebeurde. Ik kwam in een flow terecht. Ik wist dat dit vast de endorfines (ook wel gelukshormonen genoemd) waren die door mijn bloed stroomden, een soort “high” werd ik er van. Tussen de weeën door kon ik echt genieten en zei ik zelfs: “Fer, ik ben hier echt heel goed in he?” Haha. Natuurlijk vroeg ik me wel eens af hoe lang het nog zou duren, maar niet omdat ik het niet meer volhield. Het hielp me zo goed om keer op keer in het moment te blijven.

Na bijna 2 uur persen, voelde ik dat ik wilde staan en sprong op. Toen werd haar hoofdje geboren. Ferry hield zijn handen bij haar hoofdje, hij zou haar aanpakken. De wee was voorbij en we wachtten op de volgende. In de tussentijd ging ik op 1 knie in bad zitten en bij de volgende wee werd ze geboren. Liefdevol werd ze door Ferry onder water begeleid, door de vroedvrouw uit de wirwar van navelstreng gehaald en samen tilden we haar omhoog uit het water. Daar was ze dan! Ze moest even bijkomen en ik zag dat ze tijd nodig had om te landen, te beseffen dat ze er was. Ik voelde haar hartslag sterk kloppen in de navelstreng en blies haar zachtjes in haar gezicht. “Lieverd, je bent er.”

 

Wil jij ook vol vertrouwen bevallen? In de cursus Zelfverzekerd Zwanger leer ik je hoe!

Lees hier verder over de geboorte van de placenta en de eerste keer aanleggen

 

Verwachtingen als bron van teleurstelling

,

“Expectations are the mother of disappointment.” Deze prachtige uitspraak hoorde ik Will Smith doen in de Red table talk met zijn vrouw Jada. Vrij vertaald naar het Nederlands: “Verwachtingen zijn de bron van teleurstelling.” En laat dat nou net het thema zijn van de afgelopen week in mijn eigen leven. Niet geheel toevallig natuurlijk. Zowel in mijn eigen ervaringen, gesprekken met vriendinnen als tijdens coachsessies.

Verwachtingen tijdens de zwangerschap

Zo ook vanochtend tijdens een sessie van Zwangerschapsbeleving. We bespraken de verwachtingen die ze had t.a.v. de zwangerschap en het moederschap. Het zorgen maken over hoe je het goed doet en of ze wel een goede moeder zou zijn. Herkenbaar voor veel zwangere vrouwen. De plaatjes over hoe je zwanger zou “moeten” of willen zijn. Genietend op de roze wolk en altijd in contact zijn met je kindje. Vrolijk en blij, positief over de toekomst, zonder angst, zonder zorgen, alleen maar vol vertrouwen. En hoe groot de teleurstelling kan zijn als je iets anders ervaart. Hoe het als mislukken of falen kan voelen als je dat niet ervaart. Dat je je schuldig voelt als je verdrietig ervaart, soms zonder te weten waarom. Of dat je je druk maakt over het moederschap en niet wil dat je kindje dat voelt. Dat je twijfelt of je wel weet wat je kindje nodig heeft. Niet alleen praktisch, maar ook op het vlak van gevoelens en emoties. Hoe zorg ik goed voor een ander als ik het nog zo lastig vind om goed voor mezelf te zorgen? Een pittig vraagstuk.

Alles mag er zijn

Een antwoord op die vraag had ik niet voor haar. Wel de geruststelling dat het okee is om dit te ervaren. Alleen maar blij en vrolijk zijn is niet realistisch, ook niet tijdens je zwangerschap. Ik zou bijna zeggen vóóral niet tijdens je zwangerschap. Er verandert zoveel tijdens die 9 maanden. Je lijf groeit en verandert, zonder dat je er ook maar iets over te zeggen hebt. Je hormoonhuishouding ligt overhoop, met alle gevolgen van dien. En dan heb ik het nog niet over de verantwoordelijkheid die je nu voor een ander mensje draagt. Logisch dat je baalt van de fysieke ongemakken of beperkingen of soms in paniek schiet omdat je denkt “shit, waar zijn we aan begonnen?” Hoe fijn is het om dat te uiten? Dat het er gewoon mag zijn, zonder dat het weggestopt of ingehouden moet worden? Ik denk dat het voor kinderen heel fijn is om te mogen ervaren dat alle emoties welkom zijn. En dat het okee is om je gevoelens te uiten. Welke boodschap geef je mee aan je kindje als je de moeilijke emoties onderdrukt en ze niet wil uiten?

Daarnaast is het heel logisch om nu nog niet te weten hoe je voor een kindje gaat zorgen als je het nog nooit gedaan hebt. Het is een groot, onbekend avontuur dat ligt te wachten. Een onbekend avontuur, maar we hebben er vaak wel al verwachtingen over. Over hoe het “hoort te zijn,” aan welke eisen we moeten voldoen en wat je allemaal voor elkaar moet zien te krijgen. Alsof het moederschap op zichzelf staand niet al pittig genoeg is, gooien we er nog een flinke schep prestatiedrang er bovenop.

Wat je echt wil weten over het moederschap

Er komen gelukkig steeds meer boeken over de periode direct na de bevalling (The first forty days, The fourth trimester en Mama ontzwangert zijn fijne boeken) en over het moederschap (Boeddhisme voor moeders). Het is fijn om globaal te weten wat je kunt verwachten. Dat er informatie is over wat je kunt verwachten nadat je kindje is geboren, zowel fysiek als emotioneel. En wat mij betreft mag die informatievoorziening tijdens de zwangerschap veel uitgebreider. Want let’s face it; een bevalling is een hele rollercoaster, maar dat is gemiddeld zo’n 24-48 uur van je leven. Daarna begint het echte werk pas en dat is voor de rest van je leven. En daar word je vaak totaal niet op voorbereid.

En toch, hoeveel je van te voren ook leest, moeder zijn is iets wat je mag ervaren. Hoe goed je je ook voorbereidt, het is vrijwel altijd anders dan je had gedacht.

Zoals ik het zie is het fijn om een kader te hebben. Een globaal beeld van het kraambed en de transitie naar het moeder zijn die je doormaakt. En daar kunnen die boeken heel fijn in bijdragen. Zodat je weet dat je rond de vierde dag na de bevalling stuwing kunt ervaren (ook als je flesvoeding geeft), waarbij het voelt alsof je borsten uit elkaar knallen als iemand er ook maar naar kijkt. Dat je nog nooit van je leven zulke grote maandverbanden hebt gedragen en dat iedereen je vagina nu een “onderkantje” noemt. En dat je ook weet dat je je geen zorgen hoeft te maken als je de eerste weken van de ene emotie in de andere valt, soms zelfs zonder aanleiding. En dat het zomaar kan zijn dat je ’s ochtends de intentie hebt om te douchen, om ’s avonds te concluderen dat je nog altijd in je pyjama rondloopt.

Op weg naar een realistisch plaatje

Het is waarschijnlijk bemoedigend om te weten dat alle nieuwe moeders een vergelijkbaar proces doormaken. Ook al deelt niet iedereen dit met elkaar. Misschien heb je een fijne, rechtdoorzee vriendin die haar echte ervaringen met je deelt i.p.v. het sociaal wenselijke antwoord. Het is namelijk niet gangbaar in onze maatschappij om te delen dat het niet altijd lukt zoals we dat graag zouden willen. Als verloskundige zag ik zoveel vrouwen die zich alleen voelde in deze worsteling, terwijl ik het zoveel vrouwen hoorde vertellen. Niemand loopt graag te koop met haar falen of mislukking, logisch. Alleen, het punt is, dat als we het zouden delen, dat het dan geen falen of mislukken meer is. Als je van iedereen hoort dat het met momenten echt pittig is en dat je het soms niet meer weet, dan wordt dat normaal (als er al zoiets bestaat als normaal..).

Support in plaats van kritiek

Laten we het perfecte plaatje inruilen voor een realistisch plaatje, waarin iedere moeder haar eigen weg mag vinden. Het moederschap is zoveel makkelijker als je een groep vrouwen om je heen hebt die jou ondersteunen en empoweren. Die begrijpen waar je doorheen gaat en die je niet afkeuren of bekritiseren. Laten we met alle moeders die lat een flink stuk lager leggen en elkaar steunen, dan wordt het voor iedereen een heel stuk makkelijker.

Lijkt het je fijn om moeders te ontmoeten die hetzelfde ervaren? Een plek waar verbinding en support de regel zijn en waar je niet bang hoeft te zijn om een stempeltje te krijgen? Kom dan een keer naar een moedercirkel. Een avond om stil te staan bij het moederschap, waar je kunt opladen en kunt verbinden met andere moeders.

Ik ben heel benieuwd of je jezelf herkent in bovenstaande of misschien heb jij wel een hele andere ervaring? Laat ook vooral tips achter die jou hebben geholpen in de overgang naar het moederschap. Mocht je behoefte hebben om hier verder over door te praten met mij privé, neem dan gerust contact met me op door te bellen of via het contactformulier.

7 tips voor de perfecte baringshouding

Heb jij al nagedacht over welke houding jou fijn lijkt tijdens de bevalling? Weet je überhaupt dat er iets te kiezen valt? Of heb je alleen dat typische beeld van een vrouw die op haar rug in bed ligt? En dan het liefst met haar benen in die mega oncomfortabele beensteunen.. Door gebrek aan ander beeldmateriaal weten vrouwen vaak niet dat ze een andere baringshouding aan kunnen nemen. Bij deze informatie hoe je ontdekt wat jouw ultieme baringshouding is! 

Stap 1 – Volg je gevoel
Het allerbelangrijkste is dat je de houding aanneemt, die voor jou goed voelt. Dus wat ik hier ook schrijf, wat je ook leert tijdens de zwangerschapscursus, wat de verloskundige, de verpleegkundige, je partner, moeder, doula of wie dan ook zegt, JIJ bent degene die voelt of het klopt.

Stap 2 – Wat heeft jouw lichaam nodig?
Ben je tijdens de zwangerschap al bewust van wat jouw lichaam nodig heeft? Voel je op tijd aan dat je in een verkeerde houding zit of kom je daar aan het einde van de dag achter als je spieren al vastzitten? Neem je op tijd pauze of ga je maar door? Tijdens de zwangerschap kun je al beginnen met afstemmen op je lichaam. Plan voor jezelf een paar momenten in gedurende de dag waarbij je incheckt bij jezelf. Hoe is mijn houding? Voelt deze houding prettig? Wat heb ik nodig?

Stap 3 – Take care of your body!
Als je je meer bewust wordt van je behoeftes, is het niet vanzelfsprekend dat je daar gehoor aan geeft. Misschien vind je het onzin dat je een grens tegenkomt. Ga je toch door, want er is nog zoveel dat moet.. Of rijd je liever in één keer door naar huis, terwijl je voelt dat het je lijf goed zou doen om onderweg een keertje te stoppen. En dan heb ik het nog niet eens over andere mensen die er van alles van kunnen vinden. Mooi om te ontdekken welke overtuigingen je hebt aangenomen. En een uitnodiging om het anders te doen. Trek je niks aan van dat oordelende stemmetje in jezelf en probeer het uit, doe eens gek. Wie weet inspireer je er ook nog iemand anders mee!

Stap 4 – De theorie
Als je een verticale baringshouding aanneemt tijdens de bevalling, geef je zwaartekracht de ruimte om jou te helpen. Zowel de ontsluiting als het persen gaat vaak sneller en je kunt de weeën makkelijker opvangen. (NB als het te snel gaat, ga je meestal vanuit jezelf al liggen) Hoe dit werkt?

  • Zwaartekracht zorgt ervoor dat je kindje de goede kant op gaat. Tijdens de weeën trekt je baarmoeder samen en daarmee gaat je kindje dieper je bekken in. Doordat het kindje meer indaalt en meer druk geeft op de baarmoedermond, gaat deze makkelijker open en heb je sneller volledige ontsluiting. Als je gaat liggen, dan werkt de zwaartekracht ook, alleen is het dan zo dat je baarmoeder tegen de zwaartekracht in beweegt. Je begrijpt het al; minder druk op de baarmoedermond en je kindje beweegt minder effectief richting je bekken.
  • Aan de achterkant van je bekken zit je staartbot of stuitje. Als je staat, op handen en knieën zit of op je zij ligt, dan staat dit botje naar achteren. Als je op je rug ligt, wordt dit botje naar binnen geduwd en maakt het de doorsnede van je bekken kleiner. De natuur zit fantastisch in elkaar en het hoofdje van je kindje kan zich goed aanpassen zodat het door het bekken past, maar iedere centimeter extra is mooi meegenomen! Zowel tijdens de ontsluitingsfase als tijdens het persen. Verder ervaar je vaak minder druk in je onderrug als je een verticale baringshouding aanneemt. Als dat staartbotje in de knel komt, dan is dat pijnlijk. Dus ook t.a.v. het comfort; geef je staartbotje de ruimte.
  • Hoe vaak hoor je niet dat je tijdens de zwangerschap niet meer op je rug mag slapen, omdat dat niet goed is voor de doorbloeding van de baarmoeder? (NB; voorkeur is zijligging, maar geen ramp als je wakker wordt en je ligt op je rug, je draait in je slaap vaak automatisch naar je zij) Maar tijdens de bevalling, HET moment dat de doorbloeding van je baarmoeder het allerbelangrijkste is, mag je opeens wel gedurende langere tijd op je rug liggen? Dat is toch super onlogisch?! Voor de meest optimale doorbloeding van je placenta en de zuurstofvoorziening van je kindje; verticaal of op je linker zijde.
  • Jep, sorry, ik ga het toch noemen.. Wie gaat er liggen als ze moet poepen? Precies, nobody. Nu wil ik je kindje niet vergelijken met een drol, maar dan laat je de zwaartekracht toch ook zijn ding doen? De houding die je aanneemt zonder toilet, is op je hurken. Dat is ook de houding waarbij jouw bekken de meest optimale vorm heeft en jouw kindje er het makkelijkst doorheen kan. Oefenen maar die squats!
  • Jouw partner kan jou heerlijk masseren of tegendruk geven in je onderrug ter verlichting van de intensiteit van de weeën. Als je plat op je rug ligt, valt er niet veel te masseren.. En een gratis massage laat je toch niet aan je voorbij gaan?

Stap 5 – Zorgverleners / geboortewerkers
Vaak vertrouw je er als zwangere of barende op dat de geboortewerker die jou begeleid, jou vertelt wat het beste is. Vanuit zijn of haar expertise als geboortewerker is er veel kennis als het gaat over bevallen, maar jij bent de expert als het over jouw lichaam gaat! Als voormalig verloskundige weet ik dat veel geboortewerkers het fijner vinden als vrouwen op hun rug bevallen. Dat is namelijk overzichtelijker, ergonomischer voor hun eigen houding plus het feit dat we daar de meeste ervaring in hebben.
Eerlijk is eerlijk, het is makkelijker om een kindje op te vangen als een barende vrouw op haar rug ligt. De eerste baarkruk bevalling die ik begeleidde vond ik spannend, zweet op mijn voorhoofd en spierpijn de dag erna. En het was ook puzzelen hoe ik op een handige manier het kindje aan haar moeder gaf, die staand was bevallen. Maar naarmate ik dit vaker deed, werd ik er handiger in. Iets met oefening BAART kunst.
Iets nieuws proberen vraagt van jouw geboortewerker dat hij of zij waarschijnlijk buiten haar comfortzone moet stappen en dat kan spannend zijn. Maaaaar van proberen kun je leren! En bedenk je heel goed, dat het tijdens de bevalling om JOU draait en niet om het comfort van degene naast je.

Stap 6 – Oefening baart kunst
Je weet nu natuurlijk nog niet wat je fijn vindt tijdens de bevalling, maar je kunt wel al verschillende baringshoudingen uitproberen. Dan kun je voelen wat er gebeurt in je lijf en dan ervaar je zelf al wat ik hierboven beschrijf m.b.t. de zwaartekracht. Vraag je partner er bij, dan kan hij / zij jou tijdens de bevalling ook helpen met herinneren aan de diverse mogelijkheden die je hebt.

Stap 7 – Wees flexibel
Mijn intentie van dit hele stuk is niet om jou te verbieden om op je rug te bevallen. Als dat voor jou het fijnste voelt, dan is dat hetgene wat je moet doen. Ik wil je wel wijzen op het feit dat er veel meer mogelijkheden zijn en dat het belangrijk is dat je daarbij naar je eigen lijf luistert. Het afwisselen van baringshouding werkt vaak het fijnst. Daarnaast is het fijn om in het moment zelf te kiezen, dat kan zelfs per wee zijn. De ene wee voelt het heerlijk op je hurken, de andere wee weet je niet hoe snel je overeind moet komen. De kunst is om het uit te blijven proberen, want wat nu niet werkt, voelt over 1,5 uur misschien wel als heaven on earth.
Het is fijn als je weet wat de verschillende houdingen zijn en daar heb je mogelijk een voorkeur in. Welke baringshouding je tijdens de bevalling kiest, kom je maar op een manier achter. Wees flexibel en ga mee in de flow. Voel wat je lijf nodig heeft en laat verwachtingen, plaatjes en planning los.