De geboorte van de placenta
Lotte lag op mijn borst. Haar oogjes open. Nadat ze een tijdje rustig om zich heen had gekeken, liet ze goed van zich horen. Haar hartslag was duidelijk voelbaar in de navelstreng die nog steeds was verbonden met de placenta. Magisch om het leven er zo doorheen te voelen bewegen.
De vroedvrouw riep mijn moeder al snel naar boven. Ik voelde me overrompeld, had eigenlijk wel even alleen met Ferry en Lotte willen zijn. Maar ik zei niks. Overweldigd door het feit dat ik zojuist een kindje op de wereld had gezet. Niet veel later werd ook Laura wakker.
“Oma, ik hoor ergens een baby huilen.” “Dat klopt, zei mijn moeder, dat is je zusje.” “Dat kan niet,” riep ze verbaasd uit! Vol verwondering en ontzag stond ze naast het bad, haar zusje te bekijken. “Wat is ze klein!”
In de tussentijd kleurde het water aardig rood. Het viel de vroedvrouw, de kraamzorg en mij tegelijkertijd op. “Voel eens even naar je baarmoederstand,” vroeg de kraamzorg me. “2 vingers onder mijn navel, knoepert hard,” gaf ik als verslag. Dat was geruststellend. Het bloedverlies stopte en ik genoot van een heerlijk koud glas sap en wat dadels.
Kunst en vliegwerk na een badbevalling
Na een tijdje begonnen we het fris te krijgen en ik besloot uit bad te komen. Omdat de placenta nog niet was geboren, stapte ik uit bad met Lotte nog via de navelstreng aan mij verbonden. Ondersteund door Ferry en de vroedvrouw. Beetje kunst en vliegwerk is het wel, zo’n badbevalling. Maar hee, ik had net een kind gebaard, nu kon ik alles aan!
Eenmaal op bed wilde de vroedvrouw graag aan mijn baarmoeder voelen en voelen of de placenta al los lag. Dat was voor mij akkoord. Het leek erop dat hij los lag, maar werd niet geboren. Dit was ruim een uur na de geboorte van Lotte. In de tussentijd keek ze ook of er nog iets gehecht moest worden, maar op een paar schaafwondjes na (die overigens de eerste dagen echt serieus brandden als ik plaste) had ik het er zonder scheuren vanaf gebracht.
Ik merkte dat het om mij heen te druk was. Mijn moeder, de kraamverzorgster en Laura gingen naar beneden. We probeerden Lotte aan de borst te leggen, maar dat wilde nog niet echt lukken. Het bloedverlies was nagenoeg gestopt toen ik uit bad kwam en mijn baarmoeder was hard. Een indicatie dat ze zich goed samentrok en er geen reden was om te vermoeden dat er iets niet goed was.
“Of ze er een smoothie van moest maken,” vroeg ze heel lief.
De vroedvrouw noemde: “Nou moet hij er wel een keertje uit hoor.” Ergens begreep ik het wel, bijna 1,5 uur na de geboorte. Volgens het protocol had ik al lang medicatie toegediend “moeten” krijgen en had ik met de ambulance al naar het ziekenhuis “gemoeten.” Dankbaar voor deze fijne, holistische vroedvrouw die met ons mee ging in onze wensen en met vertrouwen en realisme de situatie inschatte. Maar tegelijkertijd voelde ik me opgejaagd. Ik had geen naweeën, voelde niks in mijn buik. Waar moest ik dan op meeduwen?
De navelstreng was wit en leeg en we besloten dat Ferry hem door zou knippen. Zo kon Lotte heerlijk huid op huid bij hem op zijn borst liggen. Zo had ik wat meer bewegingsvrijheid en kon ik gebruik maken van de zwaartekracht. Ik probeerde eerst staand naast het bed of de placenta wilde komen, maar dat werkte niet. Uiteindelijk perste ik op handen en knieën ik de placenta eruit. Het voelde geforceerd. Maar goed, die was eruit.
Of ze er een smoothie van moest maken, vroeg de vroedvrouw heel lief. Maar dat leek me niks. Ze nam bloed af om een tinctuur te maken en deed de placenta in een plastic zak in de vriezer. Zo hadden we alle tijd om later te voelen wat we er mee wilde doen.
De eerste keer aanhappen
We aten beschuit met muisjes en na veel geklungel en gedoe hapte Lotte voor het eerst aan! Dat was ook een bijzondere gewaarwording. Zo klein als ze was, zo’n kracht dat ze had. Ik kolfde wat druppels op een lepeltje en gaven dit nog extra aan haar, omdat ze nog niet heel denderend wilde drinken. Arme mupke was in amper 4 uurtjes tijd door mijn baringskanaal gedenderd. Kon haar geen ongelijk geven.
Na de eerste controles en het wegen, kreeg ze haar rompertje aan. En een wollen voetenzakje, op aanraden van onze wijze vroedvrouw. Een uitkomst kan ik je zeggen! Geen gepriegel met kleine voetjes of broekjes die te strak zaten; lekker vrij met de knietjes omhoog in de warme, zachte voetenzak. Ik was bijna jaloers.
De vroedvrouw en kraamverzorgster trokken rond half 3 de deur achter zich dicht. Mijn moeder kroop in het logeerbed en ook Laura ging weer slapen, nadat we plechtig hadden beloofd dat ze niet naar school hoefde de dag erna.
En wij, wij gingen onze eerste nacht in als kersverse ouders van Lotte.
ps. Lees hier hoe de geboorte van Lotte ging.
ps. 2 Lees hier wat we uiteindelijk hebben gedaan met de placenta.