Lotte lag op mijn borst. Haar oogjes open. Nadat ze een tijdje rustig om zich heen had gekeken, liet ze goed van zich horen. Haar hartslag was duidelijk voelbaar in de navelstreng die nog steeds was verbonden met de placenta. Magisch om het leven er zo doorheen te voelen bewegen.

De vroedvrouw riep mijn moeder al snel naar boven. Ik voelde me overrompeld, had eigenlijk wel even alleen met Ferry en Lotte willen zijn. Maar ik zei niks. Overweldigd door het feit dat ik zojuist een kindje op de wereld had gezet. Niet veel later werd ook Laura wakker.
“Oma, ik hoor ergens een baby huilen.” “Dat klopt, zei mijn moeder, dat is je zusje.” “Dat kan niet,” riep ze verbaasd uit! Vol verwondering en ontzag stond ze naast het bad, haar zusje te bekijken. “Wat is ze klein!”

In de tussentijd kleurde het water aardig rood. Het viel de vroedvrouw, de kraamzorg en mij tegelijkertijd op. “Voel eens even naar je baarmoederstand,” vroeg de kraamzorg me. “2 vingers onder mijn navel, knoepert hard,” gaf ik als verslag. Dat was geruststellend. Het bloedverlies stopte en ik genoot van een heerlijk koud glas sap en wat dadels.

Kunst en vliegwerk na een badbevalling

Na een tijdje begonnen we het fris te krijgen en ik besloot uit bad te komen. Omdat de placenta nog niet was geboren, stapte ik uit bad met Lotte nog via de navelstreng aan mij verbonden. Ondersteund door Ferry en de vroedvrouw. Beetje kunst en vliegwerk is het wel, zo’n badbevalling. Maar hee, ik had net een kind gebaard, nu kon ik alles aan!

Eenmaal op bed wilde de vroedvrouw graag aan mijn baarmoeder voelen en voelen of de placenta al los lag. Dat was voor mij akkoord. Het leek erop dat hij los lag, maar werd niet geboren. Dit was ruim een uur na de geboorte van Lotte. In de tussentijd keek ze ook of er nog iets gehecht moest worden, maar op een paar schaafwondjes na (die overigens de eerste dagen echt serieus brandden als ik plaste) had ik het er zonder scheuren vanaf gebracht.

Ik merkte dat het om mij heen te druk was. Mijn moeder, de kraamverzorgster en Laura gingen naar beneden. We probeerden Lotte aan de borst te leggen, maar dat wilde nog niet echt lukken. Het bloedverlies was nagenoeg gestopt toen ik uit bad kwam en mijn baarmoeder was hard. Een indicatie dat ze zich goed samentrok en er geen reden was om te vermoeden dat er iets niet goed was.

“Of ze er een smoothie van moest maken,” vroeg ze heel lief.

De vroedvrouw noemde: “Nou moet hij er wel een keertje uit hoor.” Ergens begreep ik het wel, bijna 1,5 uur na de geboorte. Volgens het protocol had ik al lang medicatie toegediend “moeten” krijgen en had ik met de ambulance al naar het ziekenhuis “gemoeten.” Dankbaar voor deze fijne, holistische vroedvrouw die met ons mee ging in onze wensen en met vertrouwen en realisme de situatie inschatte. Maar tegelijkertijd voelde ik me opgejaagd. Ik had geen naweeën, voelde niks in mijn buik. Waar moest ik dan op meeduwen?

De navelstreng was wit en leeg en we besloten dat Ferry hem door zou knippen. Zo kon Lotte heerlijk huid op huid bij hem op zijn borst liggen. Zo had ik wat meer bewegingsvrijheid en kon ik gebruik maken van de zwaartekracht. Ik probeerde eerst staand naast het bed of de placenta wilde komen, maar dat werkte niet. Uiteindelijk perste ik op handen en knieën ik de placenta eruit. Het voelde geforceerd. Maar goed, die was eruit.

Of ze er een smoothie van moest maken, vroeg de vroedvrouw heel lief. Maar dat leek me niks. Ze nam bloed af om een tinctuur te maken en deed de placenta in een plastic zak in de vriezer. Zo hadden we alle tijd om later te voelen wat we er mee wilde doen.

De eerste keer aanhappen

We aten beschuit met muisjes en na veel geklungel en gedoe hapte Lotte voor het eerst aan! Dat was ook een bijzondere gewaarwording. Zo klein als ze was, zo’n kracht dat ze had. Ik kolfde wat druppels op een lepeltje en gaven dit nog extra aan haar, omdat ze nog niet heel denderend wilde drinken. Arme mupke was in amper 4 uurtjes tijd door mijn baringskanaal gedenderd. Kon haar geen ongelijk geven.

Na de eerste controles en het wegen, kreeg ze haar rompertje aan. En een wollen voetenzakje, op aanraden van onze wijze vroedvrouw. Een uitkomst kan ik je zeggen! Geen gepriegel met kleine voetjes of broekjes die te strak zaten; lekker vrij met de knietjes omhoog in de warme, zachte voetenzak. Ik was bijna jaloers.

De vroedvrouw en kraamverzorgster trokken rond half 3 de deur achter zich dicht. Mijn moeder kroop in het logeerbed en ook Laura ging weer slapen, nadat we plechtig hadden beloofd dat ze niet naar school hoefde de dag erna.

En wij, wij gingen onze eerste nacht in als kersverse ouders van Lotte.

ps. Lees hier hoe de geboorte van Lotte ging.

ps. 2 Lees hier wat we uiteindelijk hebben gedaan met de placenta.

“Expectations are the mother of disappointment.” Deze prachtige uitspraak hoorde ik Will Smith doen in de Red table talk met zijn vrouw Jada. Vrij vertaald naar het Nederlands: “Verwachtingen zijn de bron van teleurstelling.” En laat dat nou net het thema zijn van de afgelopen week in mijn eigen leven. Niet geheel toevallig natuurlijk. Zowel in mijn eigen ervaringen, gesprekken met vriendinnen als tijdens coachsessies.

Verwachtingen tijdens de zwangerschap

Zo ook vanochtend tijdens een sessie van Zwangerschapsbeleving. We bespraken de verwachtingen die ze had t.a.v. de zwangerschap en het moederschap. Het zorgen maken over hoe je het goed doet en of ze wel een goede moeder zou zijn. Herkenbaar voor veel zwangere vrouwen. De plaatjes over hoe je zwanger zou “moeten” of willen zijn. Genietend op de roze wolk en altijd in contact zijn met je kindje. Vrolijk en blij, positief over de toekomst, zonder angst, zonder zorgen, alleen maar vol vertrouwen. En hoe groot de teleurstelling kan zijn als je iets anders ervaart. Hoe het als mislukken of falen kan voelen als je dat niet ervaart. Dat je je schuldig voelt als je verdrietig ervaart, soms zonder te weten waarom. Of dat je je druk maakt over het moederschap en niet wil dat je kindje dat voelt. Dat je twijfelt of je wel weet wat je kindje nodig heeft. Niet alleen praktisch, maar ook op het vlak van gevoelens en emoties. Hoe zorg ik goed voor een ander als ik het nog zo lastig vind om goed voor mezelf te zorgen? Een pittig vraagstuk.

Alles mag er zijn

Een antwoord op die vraag had ik niet voor haar. Wel de geruststelling dat het okee is om dit te ervaren. Alleen maar blij en vrolijk zijn is niet realistisch, ook niet tijdens je zwangerschap. Ik zou bijna zeggen vóóral niet tijdens je zwangerschap. Er verandert zoveel tijdens die 9 maanden. Je lijf groeit en verandert, zonder dat je er ook maar iets over te zeggen hebt. Je hormoonhuishouding ligt overhoop, met alle gevolgen van dien. En dan heb ik het nog niet over de verantwoordelijkheid die je nu voor een ander mensje draagt. Logisch dat je baalt van de fysieke ongemakken of beperkingen of soms in paniek schiet omdat je denkt “shit, waar zijn we aan begonnen?” Hoe fijn is het om dat te uiten? Dat het er gewoon mag zijn, zonder dat het weggestopt of ingehouden moet worden? Ik denk dat het voor kinderen heel fijn is om te mogen ervaren dat alle emoties welkom zijn. En dat het okee is om je gevoelens te uiten. Welke boodschap geef je mee aan je kindje als je de moeilijke emoties onderdrukt en ze niet wil uiten?

Daarnaast is het heel logisch om nu nog niet te weten hoe je voor een kindje gaat zorgen als je het nog nooit gedaan hebt. Het is een groot, onbekend avontuur dat ligt te wachten. Een onbekend avontuur, maar we hebben er vaak wel al verwachtingen over. Over hoe het “hoort te zijn,” aan welke eisen we moeten voldoen en wat je allemaal voor elkaar moet zien te krijgen. Alsof het moederschap op zichzelf staand niet al pittig genoeg is, gooien we er nog een flinke schep prestatiedrang er bovenop.

Wat je echt wil weten over het moederschap

Er komen gelukkig steeds meer boeken over de periode direct na de bevalling (The first forty days, The fourth trimester en Mama ontzwangert zijn fijne boeken) en over het moederschap (Boeddhisme voor moeders). Het is fijn om globaal te weten wat je kunt verwachten. Dat er informatie is over wat je kunt verwachten nadat je kindje is geboren, zowel fysiek als emotioneel. En wat mij betreft mag die informatievoorziening tijdens de zwangerschap veel uitgebreider. Want let’s face it; een bevalling is een hele rollercoaster, maar dat is gemiddeld zo’n 24-48 uur van je leven. Daarna begint het echte werk pas en dat is voor de rest van je leven. En daar word je vaak totaal niet op voorbereid.

En toch, hoeveel je van te voren ook leest, moeder zijn is iets wat je mag ervaren. Hoe goed je je ook voorbereidt, het is vrijwel altijd anders dan je had gedacht.

Zoals ik het zie is het fijn om een kader te hebben. Een globaal beeld van het kraambed en de transitie naar het moeder zijn die je doormaakt. En daar kunnen die boeken heel fijn in bijdragen. Zodat je weet dat je rond de vierde dag na de bevalling stuwing kunt ervaren (ook als je flesvoeding geeft), waarbij het voelt alsof je borsten uit elkaar knallen als iemand er ook maar naar kijkt. Dat je nog nooit van je leven zulke grote maandverbanden hebt gedragen en dat iedereen je vagina nu een “onderkantje” noemt. En dat je ook weet dat je je geen zorgen hoeft te maken als je de eerste weken van de ene emotie in de andere valt, soms zelfs zonder aanleiding. En dat het zomaar kan zijn dat je ’s ochtends de intentie hebt om te douchen, om ’s avonds te concluderen dat je nog altijd in je pyjama rondloopt.

Op weg naar een realistisch plaatje

Het is waarschijnlijk bemoedigend om te weten dat alle nieuwe moeders een vergelijkbaar proces doormaken. Ook al deelt niet iedereen dit met elkaar. Misschien heb je een fijne, rechtdoorzee vriendin die haar echte ervaringen met je deelt i.p.v. het sociaal wenselijke antwoord. Het is namelijk niet gangbaar in onze maatschappij om te delen dat het niet altijd lukt zoals we dat graag zouden willen. Als verloskundige zag ik zoveel vrouwen die zich alleen voelde in deze worsteling, terwijl ik het zoveel vrouwen hoorde vertellen. Niemand loopt graag te koop met haar falen of mislukking, logisch. Alleen, het punt is, dat als we het zouden delen, dat het dan geen falen of mislukken meer is. Als je van iedereen hoort dat het met momenten echt pittig is en dat je het soms niet meer weet, dan wordt dat normaal (als er al zoiets bestaat als normaal..).

Support in plaats van kritiek

Laten we het perfecte plaatje inruilen voor een realistisch plaatje, waarin iedere moeder haar eigen weg mag vinden. Het moederschap is zoveel makkelijker als je een groep vrouwen om je heen hebt die jou ondersteunen en empoweren. Die begrijpen waar je doorheen gaat en die je niet afkeuren of bekritiseren. Laten we met alle moeders die lat een flink stuk lager leggen en elkaar steunen, dan wordt het voor iedereen een heel stuk makkelijker.

Lijkt het je fijn om moeders te ontmoeten die hetzelfde ervaren? Een plek waar verbinding en support de regel zijn en waar je niet bang hoeft te zijn om een stempeltje te krijgen? Kom dan een keer naar een moedercirkel. Een avond om stil te staan bij het moederschap, waar je kunt opladen en kunt verbinden met andere moeders.

Ik ben heel benieuwd of je jezelf herkent in bovenstaande of misschien heb jij wel een hele andere ervaring? Laat ook vooral tips achter die jou hebben geholpen in de overgang naar het moederschap. Mocht je behoefte hebben om hier verder over door te praten met mij privé, neem dan gerust contact met me op door te bellen of via het contactformulier.